Roślina ta, należąca również do rodziny baldaszkowatych, jest łudząco podobna ze swych liści do pietruszki, a ponieważ rośnie na miejscach uprawnych nawet między pietruszką, więc może nieraz nastąpić pomyłka. Liście blekotu również podwójnie lub potrójnie pierzaste, jak u pietruszki, różnią się silnym połyskiem. Druga różnica zauważyć się daje w okrywach: tutaj kielichokrywka składa się z trzech długich listków zwisłych, czego nie widać ani u pietruszki, ani u cebuli. A zatem przy dobrej uwadze nie powinna nastąpić pomyłka, jednakże nieraz te rośliny bywają sprzedawane za pietruszkę, zwłaszcza przed kwitnieniem. Wtedy jednak można je odróżnić po nieprzyjemnej czosnkowej woni, jaką wydają przy potarciu. Korzeń blekotu cienki, wrzecionowaty, białawy, może być również wzięty za młodą pietruszkę, zwłaszcza gdy się nie zwróci uwagi na zapach. Łodyga naga, prosta, walcowata, płasko bruzdowana, niebieskawo-zielona, wysoka na 1 metr. Rośnie prędzej od pietruszki i dlatego należy wszystkie wyższe osobniki na grzędach pietruszki poddać bliższej obserwacji. Ogonki liściowe są dołem nieco pochwiaste i obrzeżone białawą błonką. Baldach bez okrywy 10-20 promienisto baldaszkowy, brzeg kielicha niewyraźny, płatki korony białe (u pietruszki są żółte), nie równe, odwrotnie sercowate, z łatkami ku zewnątrz zagiętymi. Owoce kuliste, jajowate, o 5 grubych ostrokliniastych żebrach i w zagłębieniach pomiędzy żebrami prążkowane, w przecięciu owocu widać bielmo półokrągłe, wpuklone.
Roślina jednoroczna: czas kwitnienia od czerwca do sierpnia. Rozpowszechniona prawie w całej Europie. Spożycie blekotu wywołuje zawrót głowy, wymioty, wzdęcie brzucha, nawet może być śmiertelne. Odtrutkę stanowią: kwaśne mleko, ocet i środki na wymiotne.